Epilog

Muzyka

  Prędko pobiegłam i rzuciłam się na chłopaka. Nie widziałam go szmat czasu i nie potrafiłam nawet się zachować. Co normalne pary robią, gdy nie widzą się bardzo długo i mają pierwsze spotkanie? Pewnie rzucają się na siebie i namiętnie się całują. A my? Mówimy sobie cześć jakbyśmy wczoraj się widzieli.
 Zagłębiłam się w jego umięśnionym torsie, a on otulił mnie swoimi ramionami. Ściskał mnie do tego stopnia, że momentami traciłam oddech, ale właśnie tego pragnęłam. Żeby przytulił i już nigdy nie puścił.
 -Tak bardzo, bardzo cię kocham.-mruknęłam kątem oka spoglądając na jego uśmiech. Jego roześmiany wyraz twarzy... w końcu będę mogła widywać go codziennie. Poczułam, że jego T-shirt staje się mokry na wysokości mojej twarzy... i to przeze mnie. Ja płakałam? Tak, ale mogłam być pewna, że tylko ze szczęścia.
 -Tęskniłem za tobą. Prawie strzeliłbym sobie kulkę w łeb, ale w ostatnim momencie przypomniałem sobie, że gdym nie zobaczył ciebie, byłoby mi jeszcze gorzej.-chłopak gładził ręką moje włosy. Im dłużej tkwiłam w jego ramionach tym bardziej chciało mi się płakać. Już nie mogłam wstrzymywać moim łez, tak długo to robiłam.-Shhh, teraz już na zawsze będziemy razem. 
 
-Tylko we dwójkę?-spytałam patrząc w jego śliczne zielonkawe oczy. Brunet zamilkł. Wiedziałam, że coś jest nie tak, ale mimo to Harry wciąż się uśmiechał.
 -Nie do końca.
 -Niall i Meghan będą z nami mieszkać?-mój ukochany pokręcił przecząco głową. Zaczęłam się poważnie zastanawiać. Obawiałam się, że nie jestem jego jedyną. Że nie tylko mnie kocha. Nie wytrzymałabym tego.-Jest ktoś jeszcze?-zaszlochałam.
 -Chodź, pokaże ci.-pociągnął mnie za rękę. Jednak ja stałam nieruchomo tępo wgapiając się w dom.
 -Nie chcę.-odparłam drżącym głosem. Chłopak nie słuchając moich słów wziął mnie na ręce i skierował się w stronę budynku. Przelotnie spojrzałam na narzeczeństwo, które posłało mi tylko motywujący uśmiech.-Kochasz jeszcze kogoś?-uśmiechnął się tylko.
 Gdy byliśmy już w domu Harry w końcu postawił mnie na podłogę. Rozejrzałam się po pomieszczeniu. To co zobaczyłam kompletnie zbiło mnie z pantałyku. Stałam sztywna i zupełnie nie wiem dlaczego, uśmiechałam się.
 Przede mną stało dziecięce łóżeczko, a w nim? Tak jak można się domyślać, dziecko.
 -O co w tym wszystkim chodzi? Skąd to dziecko?-przed oczami miałam jak Harry uprowadza maleństwo od jego rodziców. To był najgorszy widok. Przecież on nie mógł być aż tak okrutny. Wierzyłam, że ma chociaż krztę współczucia.
 -Ukradłem je.-wzruszył ramionami.-Byłoby nieszczęśliwe, tak jak ty.
 -Czyje ono jest?-kontynuowałam przesłuchanie.
 -Już nasze, skarbie.-uśmiechnął się. Zmierzyłam go surowym wzrokiem.-Niczyje, z domu dziecka. Tak jak ja kiedyś.
 -Jakie ma imię?
 -Nie ma. W domu dziecka było to po prostu dziecko, bezimienne.-odparł poprawiając około pięciomiesięcznej dziewczynce kołderkę.-Trzeba nadać jej imię. Może Chanel?-spytał spoglądając na mnie.-To najpiękniejsze imię pod słońcem.
 -A może Bianca?-zaproponowałam patrząc na uśmiechniętą twarzyczkę dziewczynki. Była prześliczna.
 -Zatem niech będzie Bianca.
 -Jesteś szalony.-zachichotałam przytulając się do niego.-Jesteś najbardziej nienormalnym człowiekiem na świecie. I wiesz co? Chyba za to cię kocham.
_______________________________________________
Zakończenie tak samo chore jak reszta bloga hahaha.
No to już koniec naszej przygody... Bardzo, bardzo dziękuje wszystkim, którzy czytali i komentowali na blogu. Nawet nie wiecie jak to motywowało:)
A tymczasem zapraszam na prolog CRIPPLE